“ลองให้ Black Panther ผิวขาว หรือ Peter Parker ผิวดำบ้างไหมละ?” เป็นประโยคที่ช่วงนี้ได้เห็นบ่อยๆตามTimeline
เลยอยากจะมาเขียนเรื่องนี้ว่า การเปลี่ยนสีผิวของตัวละครในความรู้สึกของตัวเองมันเป็นอย่างไร
สำหรับตัวเราเองแล้ว “เนื้อเรื่อง” สำคัญกว่าหน้าตา/รูปร่าง/สีผิวของตัวละคร บางตัวละครนั้นแม้จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกไปไปก็ไม่ได้สร้างผลกระทบกับเนื้อเรื่องเลย เช่นยกตัวอย่าง Peter Parker ซึ่งแก่นของตัวละครคือการที่เขาเป็นวัยรุ่นจาก New York ผู้เติบโตมาโดยไม่มีพ่อแม่ และลุงกับป้าเลี้ยงเขามา จนวันนึงเขาได้พลัง แต่ความประมาทและเห่อพลังของเขาทำให้ลุงต้องตาย
แต่ถ้าว่าถ้าเขาเป็น คนผิวสี ในสมัยนี้มันไม่ได้ทำเนื้อเรื่องให้ต่างไปเลย
แต่บางตัวละครนั้นผิวสี/เชื้อชาติของเขานั้นเป็นเรื่องสำคัญกับตัวละคร อย่าง T’Challa/Black Panther จำเป็นต้องเป็นคนผิวดำเพื่อตอบรับกับเนื้อเรื่องว่าประเทศ Wakanda นั้นเเป็นประเทศที่ปิดตัวจากโลกภายนอก อยู่ในทวีป Africa
ถ้าหากยกตัวอย่างจากหนังที่เคยเปลี่ยนสีผิวตัวละครนั้นก็มีทั้งที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วยอย่าง
Heimdal ที่รับบทโดย Idris Elba ที่ควรจะเป็น*คล้าย*เทพชาวไวกิ้ง หากจะอ้างว่าการที่ชาวแอสการ์ดมาบนโลกและเป็นแรงบรรดาลใจให้ชาวไวกิ้งนำไปเล่าเป็นตำนานเทพเจ้า ก็ควรจะมีลักษณะภายนอกที่คล้ายกับในตำนานซึ่งควรจะเป็นคนผิวขาว
Danny Rand/Iron Fist ก็ไม่ควรจะเป็นคนเอเชียเพราะในต้องการเพิ่มความเป็น”คนนอก” ใน Kunlun ซึ่งในคอมิคนั้นมีแต่คนเอเชีย แต่เขาสามารถเป็นคนผิวดำ ลาติโน่ ได้
แต่อย่าง Nick Fury ที่ในหนังนั้นไม่ได้มีประวัติการรบในสงครามโลกครั้งที่สองมาก่อน(เพราะสมัยนั้นกองทัพเมกาแยกทหารเข้ากองตามสีผิว) ก็จะสามารถเป็นคนผิวสีอะไรก็ได้
Johnny Storm ใน Fantastic Four ในปี2015 มีการเปลี่ยนสีผิวของ Johnny Storm ซึ่งส่วนตัวมีปัญหาแค่ว่า ทำไมถึงต้องเปลี่ยนบทให้ Sue เป็นลูกเลี้ยงผิวขาว แทนที่จะให้เป็นพี่น้องแท้ๆกัน
ส่วนตัวแล้วใครจะชอบหรือไม่ชอบอะไรก็แล้วแต่นะ แต่อยากให้คิดมากๆนิดนึงว่าเรานั้นไม่ชอบเพียงเพราะยึดติดกับรูปภายนอกรึเปล่า
ส่วนตัวแล้วการได้เห็นเวอร์ชั่นใหม่ๆของอะไรที่ชอบมานานนั้นเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นแม้ผลหลังดูจะออกมาว่าชอบหรือไม่ก็ตาม เพราะว่าไม่ว่าของในรูปแบบใหม่จะล้มเหลว แต่ของเก่าที่เราชอบนั้นก็ยังคงอยู่และไม่ได้หายไปไหน การที่มีตัวละครแบบใหม่มาแทนไม่ได้ทำให้ตัวละครแบบเก่าที่เราชอบถูกทำลายไป เราสามารถเลือกที่จะดูแต่ของเก่าที่เราชอบได้อยู่ดี